VÂVEYLÂ

Uzun bir aradan sonra ilk kez ağlamak isteyip ağlayamadığımı fark ettim. O kadar alışmışım ki üzülmelere yıkılan hayallerin ağırlığında ezilmeye. O enkazın altından kendimi çıkarmaya bile mecalim kalmadığını şu an fark ettim. Ve ilk kez bu kadar acı bir şey olduğunu anladım bir farkındalığın. Artık hiç bir olaya üzülemeyip ''hayırlısı'' deyip tebessümle gülüp geçebilecek kadar büyüdüğümü fark ettim ya da fark etmem için yaşattı hayat bana bu olanları. Bugün bahsedeceğim kelimenin anlamı ''Vaveyla''. Asıl anlamı: Çığlık. Feryat. Ama bana göre olan anlamını açıklamak istersem  içimdeki çığlık diye tanımlardım.

Şu ana kadar insanlara anlattın anlamadılar. Anlatmaya devam ettin sırf gitmesin ve bitmesin diye. Daha sonra asıl sorunun sende değil senin kaybetme korkun da olduğunu anımsadın. Çünkü insanoğlu kaybetme korkusunu yaşadığı her şeyi kaybetmiştir. Kaybettiğini göre göre zamana bırakmayı öğrendin çünkü zaten olması gerekirse, zaman sizi birbirinizden başkasına bırakmaz. Ve artık sen birine bir şeyler anlatmayı bıraktın çünkü senin konuşmana gerek kalmadan Allah cevabını bir şekilde ona veriyor zaten bazı şeyleri yaşatarak. Anlatmayı bıraktığın gibi ağlamayı da bıraktın. Çünkü artık biliyorsun ki İlahi kudretin yazdığını senin gözyaşların silmeye yetmiyor. Çok şey diyecektin bir anlamı kalmadığını fark edip sustun. Koşmak istedin, beklenilmediğini hatırladın, geri döndün. Kimse bilmedi. Geçmişte bir nehir gibi ağladın ve artık bir köprü kurup üstünden geçmenin tam zamanı. Çünkü sen artık seni kıranları asla kırılmayana havale etmeyi öğrendin.