ACI KAYBIM

Sana bugün yaşadıklarımdan bahsetmek istiyorum. Gece 01.30 civarında uyuya kaldım ve sabah 09.30 a kadar babamın ölümüyle ilgili bir rüya gördüm. O kadar çok etkilemişti ki rüyamda ağlamışım uyandığımda yastık ıslaktı. Daha sonra telefonuma baktım ve 25 dakika önce babamın aradığını gördüm. Sonra tekrar uykuya daldım ve 12.30 a kadar uyumuşum. Bu sefer de dedemin kollarımda öldüğünü gördüm. Birlikte hastahaneye gidiyor ve bir kaç günlük ömrü kaldığını öğreniyorduk daha sonra beraber arabaya binip bir parka gidiyorduk. Daha sonra parka geldiğimizde banklarda oturmuş beraber ağlıyorduk. Ağlarken dedem birden kollarıma düşüp vefat ediyordu.Bu sefer rüyamdan çığlıkla uyandığımı hatırlıyorum. Hıçkırıklara boğulup ağlamaya başladım ve direk annemi aradım. Onu da üzmek istemiyordum çünkü babasını bir kaç ay önce kaybetmişti. Daha sonra telefonu babama verdi ve beni rahatlatmaya çalıştı babam. Rüyamı anlatmamı istedi ama ağlamaktan bir türlü anlatamadım ve inanmayacaksın ama bu yazıyı da boğazımda koca bir yumruyla akan göz yaşlarımla beraber yazıyorum. Yurtta anlatabileceğim bir çok kişi olmasına rağmen anlayacağını düşündüğüm kimse olmadığı için yazarsam belki rahatlayacağımı düşündüm. Sanırım bir kaç günlük aralıklarla rüyamda dedemi ona sarılırken görmem içimde bazı şeylerin ukte olarak kaldığına büyük bir işaret. Yazın hastahaneden çıkmıştı ve gene eski günlerdeki gibi aynı masaya oturup, ekmeklerle doldurduğu çorbayı iştahla içmeye başlamıştı. Bu sefer demiştim içimden bu sefer iyi olacak ve eskisi gibi birlikte kahkahalara boğulacağız. Küçükken üstünde zıplamama izin verdiği koca göbeğinin üstünde uyuya kalacaktım. Eve geri döndüğünden beri, küçüklükten gelen bir alışkanlıkla geceleri kalkıp odasına gidiyordum hala nefes alıyor mu diye kontrol etmek için. Alıyordu. Şükürler olsun ki. Bir kaç hafta sonra Bursa'ya dönmemiz gerekti okullar başladığı için. Ben İstanbul'a gidecektim Mustafa da lisesine devam edecekti. Bavullar hazırlandı aşağıya indirildi. Dedem hasta olduğu için aşağıya inemedi. Sarılmayı unutmuştum aceleden. Yukarda, balkondan el salladı. Bende el salladım, bilseydim onu son görüşüm olduğunu sımsıkı sarılmaz mıydım hiç. Ben hep bir daha ki yaza iyileşeceğini beraber gene mangal yapacağımıza o kadar inandırmıştım ki kendimi. Ama olmadı olamadı. Dedem Bursa'ya döndükten 1-1,5 ay sonra vefat etti. Babama her sorduğumda iyileşecek iyi olacak dediği için umut doluydum ve birden öldüğünü öğrenince hem de çocukluk arkadaşımın başın sağolsun mesajıyla, benim için yıkım oldu. Ve nasıl atlatacağımı bilmiyorum. Sanki hala hastahanede yatıyor sanki hala hayatta ve biz yazın onu ziyarete gideceğiz. Bunu okuyorsan sana diyeceğim tek bir şey var. Uzaktaki dedeni ya da başka bir büyüğünü aramak halini hatrını sormak iki dakikanı bile almaz. Kıymetini anlamak için ölümünü bekleme. Çünkü hayat çok kısa..