İnsanın büyümesi, bazı şeyleri fark etmesi için 1 gün bile yetebiliyor. Ruh halimin değişkenliği beni oldukça yorduğu şu zamanlarda yeni kararlarla yeni adımlar atmaya karar vermiş bulunuyorum. Fark ettim ki insanı yoran şeylerin başında kendisiyle savaşması geliyormuş. Ve insanı yoran asıl şey aslında hissetmediği duyguların esiri olmasıymış. İnsan aslında aşık olduğunu sandığı birini düşündükçe gerçekleri görmesi de o kadar vakit alıyormuş. Sevgi diye nitelendirdiğim şeyin aslında bir takıntı ya da alışkanlık olduğunu fark etmem geç olsa da güç olmadı sayılır. Şu hayatta kimse tarafından sevilmedim. Hep birilerini unutturmak için vardım ben onlar için. Ve sanki Allah beni birilerine yara bandı olmam için mi yarattı acaba diye düşünüp durdum aylar belkide seneler boyunca. Ama artık farkındayım çoğu şeyin.
Birisinden sevgi dilenilmez. Öyle biri girecek ki hayatına seni sevmek için bahane arayacak senden gitmek için değil.
Neden beni seviyorsun diye sorduğunda ona, sevmenin sebebi olmaz illa seni sevmem için bir neden arıyorsan gözünün üstünde kaşın olduğu için bile severim seni diyebilen biri olacak hayatında. Kırıldığında ona, senden uzaklaşmak yerine gönlünü almak için kırk takla atmayı bilen biri olacak. Herkesin saçma gördüğü mimiklerin onun için bir lütuf olacak belki de. Seni kaşının gözünün güzelliği için değil de bakışlarında kendini gördüğü için sevecek. Yüreğindeki sızıları anlatınca ona, elleriyle okşayıp dindirecek kanayan yaralarını. Kor gibi yanan gönlüne su serpecek bir bakışıyla. Göz yaşına bir damla daha eklemek yerine silecek sözleriyle, akan bütün acılarını. Nasılsa kalbinin yarım bırakılmışlığı aynı sen gibi bakan, gören, seni senden iyi anlayan biri girecek hayatına tamamlayacak yarım kalmışlığını. Tamamlayacak seni sonsuza dek. Mesela ben soğuktayken çok kızarırım. Hiç beğenmem o halimi. Eminim ki o kızarık halimden öpecek biri çıkacak karşıma. Sevmediğim bütün kusurlarımı, kendine şükür sebebi yapacak o adam. Ve bu kişi eşim olacak.
Yorumlar
Yorum Gönder