AKIBET

Saat gecenin üçü ve ben gene yazarken buluyorum kendimi. Neye niye kime yazdığımı düşünmeden sadece yüreğimdeki kırıntıları yazarak dökebiliyorum işte böyle. Bugün benim miladım, büyüdüğümü anladığım ve bazı şeylerin farkındalığını kazandığım gün oldu. Her olayın, durumun, işin sonu olduğu gibi duygularında akıbeti yani bir sonucu vardır. Ve ben bugün anladım ki bir insan bir insanı özlemezmiş yalnızca anıları yad edermiş. Özlemi yaşanılanlaraymış kişiye değil. Çünkü bir insan bir insanın üstüne kolayca çizgi çekip onu unutabiliyormuş. Unutulmalarım nasıl kolay olduysa unutmalarım bir o kadar zor oldu. Ama oldu. İçimi kemiren ilk kez birine hissettiğim duygunun sonuna gelmiş bulunmaktayım. Çünkü öğrendim ki bir değmeze değmiş yüreğim. Belki değip geçti kalbimi delipte geçti ama eninde sonunda geçti. O kadar mutluyum ki. Mutluluğunun sadece bir insanın elinde olduğunu düşünmek seni o kadar çaresiz kılıyormuş ki. O kadar hapsediyormuş ki kendi içinde seni. Nasıl fark ettim biliyor musun? Uyandığımda aklıma ilk gelen o değildi artık. Beni mutlu eden birçok şey vardı artık. Eskiler canımı yakmıyordu artık. Hatta başkasıyla görsem bile mutluluklar diler ve yanından geçip giderdim. Mutluluğu da mutsuzluğu da beni ilgilendirmiyordu artık. En önemlisi de kalbim ona atmıyordu artık. Ona ya da bir başkasına kimseye atmıyordu.  Konserdeyim iki gündür. Arkadaşlarımla. Hani slow şarkılar çalar da mazin gelir aklına hüzünlenirsin. Hüzünlenecek mazi bulamadım biliyor musun? O derece silinip gitmiş aklımdan. Sadece unutmamak için direndiğim tek tük şeyler kalmış hakkında. Onları da ben zorladığım için unutamamışım. Şükürler olsun ki bir esaretten kurtulduğumu fark ediyorum. Ve bu içimi bir umutla dolduruyor. Çünkü ben aslında benim olmayanı kaybettiğimin değil ondan uzun bir süre önce vazgeçmiş olduğumun idrakine varıyorum. En güzeli de bu işte. Seninle ilgili her şeyi yavaş yavaş unutuyor içimde bitiriyorum. Umarım bir daha sevme ihtiyacım yüzünden birini sevdiğimi sanmam gerçekten birini sevebilirim :)