ACI AMA GERÇEK

Merhaba sevgili sen! Bugün hepimizin yaşadığı bir konudan bahsetmek istiyorum. İnsanlar neden bu kadar acımasız sence? Nasıl bu kadar kötü olabiliyorlar? Kötülüğün de bir sınırı olmalı. Ama çevremdekilerin kötülüğü sonsuzluğa uzanır halde. Ve bu oldukça canımı sıkıyor. Bazen yakınırsın ya oyum yok buyum yok keşke şuna da sahip olsaydım diye. Olmayınca üzülüyorsun istediklerini elde edince de insanlar sadece ona sahip olduğun için sana selam verir oluyorlar. Ha bir de bir insan arkadaşım dediği birini toplum içinde yerin dibine sokmaktan hiç gocunmaz, tavırlarıyla, sözleriyle. Sözde arkaDAŞsınızdır. ''Daş'' eki aynılık, ortaklık anlamına geliyor aslında. Nasıl oldu da bir kelime anlamından bu kadar uzaklaşır oldu. Aslında insan kendinde ne eksikse onu yapar karşındakine. Kendinden o kadar nefret ediyor o kadar öz güveni yoktur ki çareyi başkalarını ezmekle, dalga geçmekte bulur. Çünkü onun kendisiyle dalga geçecek kadar öz güveni yoktur. Peki burada benim suçum ne? Ben niye insanlara  iyi gittikçe, kırmamaya çalıştıkça parçalara ayrılırken buluyorum her defasında kendimi. Onların karakter bozukluğunun ceremesini niye ben çekmek zorunda kalıyorum her defasında? Bana bir akıl versen keşke. Sana da oluyor mu hiç böyle. Karşındakini insan yerine koyup huyuna gittikçe o seni dünyanın en değersiz, en işe yaramaz insanı olarak hissettirdi mi hiç? Neden iyi davranmanın mükafatı insanlara yüz vermek deyimiyle özdeşleşmiş daha sonra neden iyi ki yüz verdik astarını istiyorsuna getiriyorlar durumu. Dünyanın adaleti ne zaman bulacak beni? Bir kere ya insan bir kere mi değer görmez hep değer verip de.